Νιώθω οτι πρέπει να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για τη μακρόχρονη απουσία μου….

Όσο βλέπω να αυξάνονται οι εγγραφές στο διπλανό κουτάκι με τη αλληλογραφία, άλλο τόσο αγχώνομαι και νομίζω πως έχω κάποιο είδος υποχρέωση προς όλους εσάς που με στηρίξατε τόσο καιρό….

Διανύω μια πολύ όμορφη περίοδο της ζωής μου, και τώρα πια μοιάζω κάπως έτσι:

pregnancy-013Βέβαια, η αλήθεια είναι πως καθόλου δεν έχω καταλάβει την κατάστασή μου, πέρα από το ότι έχω σταματήσει τη γυμναστική και είμαι λίγο πιο προσεκτική όσον αφορά τη διατροφή μου. Είμαι προς το παρόν από τις πολύ τυχερές – χωρίς πολλά ενοχλητικά συμπτώματα και εύχομαι έτσι να συνεχίσω εως το τέλος.

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι προτεραιότητές μου έχουν αλλάξει εντελώς και μου είναι σχεδόν αφόρητη η σκέψη να στρωθώ μπροστά στον υπολογιστή για οποιοηνδήποτε λόγο.

Με λίγα λόγια έχουν πάρει τα μυαλά μου αέρα – όλο βόλτες και έξω καρδιά……ίσως ενστικτωδώς τόσο εγώ όσο και ο Κώστας να βιαζόμαστε να «χαρούμε» τους τελευταίους μήνες της εργένικης ζωής μας.

Μετά ποιός ξέρει τι μας περιμένει; Και οι δυό μας παντελώς άσχετοι από μωρά, όσα βιβλία κι αν διαβάζουμε, όσες φιλότιμες προσπάθειες κι’αν κάνουμε, σίγουρα θα τα βρούμε μπαστούνια τον πρώτο καιρό…

pregnancy-017

Θα προσπαθήσω να γράψω μερικά άρθρα ακόμη – ούτως η άλλως έχω μπροστά μου 2 μήνες πριν την άδεια που δικαιούμαι. Ελπίζω με την έναρξη της καινούριας σχολικής χρονιάς να καταφέρω να μαζευτώ και’γω λίγο.

Αυτά για την ώρα!!!

Καλή μας αρχή και καλό μας κουράγιο για τη νέα σχολική χρονία….